6 oktober 2012
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
06 Oktober 2012 | Ghana, Accra
10:00
Vannacht heb ik enorm lang geslapen. Ik werd wel vroeg wakker maar ben nog een paar uur blijven liggen terwijl het hele huis begon te leven. Hoewel het allemaal nog wat ongemakkelijk voelt merk ik dat ik steeds meer mijn draai begin te vinden. Het is gewoon een kwestie van je ding doen en proberen mee te gaan in de flow van de familie. Ik heb heerlijk lang in de badkamer gezeten en het is een uitdaging om alles te doen daar, zonder al te veel water te gebruiken en aan het einde van de rit niet weer geheel bezweet te zijn Dat is iets wat ik gister duidelijk geleerd te hebben – niet te veel doen op een dag en alles vooral in een erg rustig tempo! Het is bijzonder om te zien hoe Evie hier in het huis rondloopt en haar ding doet. Veel zitten, luisteren naar de radio, koken en de was doen. Alles in slakkentempo, zoals ze buiten de gewassen kleding neerlegt op een aantal grote stenen. Ik kan er minuten naar kijken en ik realiseer me dat dat hier kan, maar dat dat in Nederland een absolute no go is. Wennen dat tempo, maar tegelijkertijd een heerlijk gegeven.
Na het ontbijt besloot ik om even te gaan kletsen met Evie, gewoon om te zeggen dat als er iets is wat ik doe dat ongebruikelijk is, dat ze dat moet aangeven. Zeker omdat ik erg dankbaar ben dat ik hier in hun huis mag blijven. Volgens mij viel dit wel in goede aarde en ze gaf aan dat ik dit als mijn huis moet beschouwen. En ik denk dat ik er maar aan moet wennen dat ze hier niet uit zichzelf een kletspraatje maken.
Terwijl ik buiten in de schaduw mijn koffie aan het drinken was hoorde ik de twee meiden naar buiten komen. De jongste van vier liep langs de muur mijn kant op, en ik dacht dat ze langs me zou lopen. Maar ze zakte door haar knietjes en kwam tegen me aanzitten. Jee wat was dat een fijn gevoel. Ze kroop tegen me aan en ik legde mijn hand op haar rug. Nog steeds heb ik geen idee of ze Engels praten, maar ik stelde haar wat simpele vragen en ze antwoorde daarop. Echt enorm schattig. Ze proberen nu ook steeds op een speelse manier mijn aandacht te zoeken, leuk! Geeft me toch ook het gevoel dat ik gezien word, hoe raar dat misschien ook klinkt.
Het viel me meteen op dat ouders hier anders omgaan met hun kinderen. Ze spelen de hele tijd samen en vader en moeder bemoeien zich amper met hun, behalve als ze iets doen wat niet bevalt. Vanuit mijn slaapkamer heb ik gister al gehoord dat een van de meiden een aantal klappen kreeg en net werden ze gewaarschuwd met ‘or I willkillyou’. Als ik dat zo opschrijf klinkt het enorm shocking, en als ik in Nederland dit verhaal zo had gehoord zou ik het vreselijk vinden. Toch verbaas ik mezelf dat ik me er niet aan erger of dat ik er van schrik. Het is nou eenmaal zoals het hier gaat denk ik. Heel anders dan bij ons, niet te vergelijken. Het is zo anders als je het van dichtbij meemaakt, als je midden in hun cultuur zit. De kinderen zien er vrolijk, gelukkig en gezond uit. En hoewel deze manier van opvoeden tegen mijn Hollandse principes gaan, heb ik er tot nu toe geen nare gevoelens bij.
Ik heb nog geen idee wat ik vandaag en morgen moet gaan doen. Het zullen wel lange dagen worden want ik heb nog geen contact met andere vrijwilligers. Vanmiddag ga ik proberen of ik het internetcafé nog kan vinden. Spannend idee om in mijn eentje de hort op te gaan, HA!
Vannacht heb ik enorm lang geslapen. Ik werd wel vroeg wakker maar ben nog een paar uur blijven liggen terwijl het hele huis begon te leven. Hoewel het allemaal nog wat ongemakkelijk voelt merk ik dat ik steeds meer mijn draai begin te vinden. Het is gewoon een kwestie van je ding doen en proberen mee te gaan in de flow van de familie. Ik heb heerlijk lang in de badkamer gezeten en het is een uitdaging om alles te doen daar, zonder al te veel water te gebruiken en aan het einde van de rit niet weer geheel bezweet te zijn Dat is iets wat ik gister duidelijk geleerd te hebben – niet te veel doen op een dag en alles vooral in een erg rustig tempo! Het is bijzonder om te zien hoe Evie hier in het huis rondloopt en haar ding doet. Veel zitten, luisteren naar de radio, koken en de was doen. Alles in slakkentempo, zoals ze buiten de gewassen kleding neerlegt op een aantal grote stenen. Ik kan er minuten naar kijken en ik realiseer me dat dat hier kan, maar dat dat in Nederland een absolute no go is. Wennen dat tempo, maar tegelijkertijd een heerlijk gegeven.
Na het ontbijt besloot ik om even te gaan kletsen met Evie, gewoon om te zeggen dat als er iets is wat ik doe dat ongebruikelijk is, dat ze dat moet aangeven. Zeker omdat ik erg dankbaar ben dat ik hier in hun huis mag blijven. Volgens mij viel dit wel in goede aarde en ze gaf aan dat ik dit als mijn huis moet beschouwen. En ik denk dat ik er maar aan moet wennen dat ze hier niet uit zichzelf een kletspraatje maken.
Terwijl ik buiten in de schaduw mijn koffie aan het drinken was hoorde ik de twee meiden naar buiten komen. De jongste van vier liep langs de muur mijn kant op, en ik dacht dat ze langs me zou lopen. Maar ze zakte door haar knietjes en kwam tegen me aanzitten. Jee wat was dat een fijn gevoel. Ze kroop tegen me aan en ik legde mijn hand op haar rug. Nog steeds heb ik geen idee of ze Engels praten, maar ik stelde haar wat simpele vragen en ze antwoorde daarop. Echt enorm schattig. Ze proberen nu ook steeds op een speelse manier mijn aandacht te zoeken, leuk! Geeft me toch ook het gevoel dat ik gezien word, hoe raar dat misschien ook klinkt.
Het viel me meteen op dat ouders hier anders omgaan met hun kinderen. Ze spelen de hele tijd samen en vader en moeder bemoeien zich amper met hun, behalve als ze iets doen wat niet bevalt. Vanuit mijn slaapkamer heb ik gister al gehoord dat een van de meiden een aantal klappen kreeg en net werden ze gewaarschuwd met ‘or I willkillyou’. Als ik dat zo opschrijf klinkt het enorm shocking, en als ik in Nederland dit verhaal zo had gehoord zou ik het vreselijk vinden. Toch verbaas ik mezelf dat ik me er niet aan erger of dat ik er van schrik. Het is nou eenmaal zoals het hier gaat denk ik. Heel anders dan bij ons, niet te vergelijken. Het is zo anders als je het van dichtbij meemaakt, als je midden in hun cultuur zit. De kinderen zien er vrolijk, gelukkig en gezond uit. En hoewel deze manier van opvoeden tegen mijn Hollandse principes gaan, heb ik er tot nu toe geen nare gevoelens bij.
Ik heb nog geen idee wat ik vandaag en morgen moet gaan doen. Het zullen wel lange dagen worden want ik heb nog geen contact met andere vrijwilligers. Vanmiddag ga ik proberen of ik het internetcafé nog kan vinden. Spannend idee om in mijn eentje de hort op te gaan, HA!
-
06 Oktober 2012 - 16:31
Sarina:
Heey Hanneke!!
Heel erg leuk om je belevenissen te lezen! Sommige dingen klinken wel bekend voor me, maar ik ben erg benieuwd naar je komende verslagen! ;-) In ieder geval veel plezier, probeer elke minuut te genieten, want de tijd zal omvliegen!
groetjes,
Sarina... :-) -
06 Oktober 2012 - 19:54
Marijn:
Heb je maar een reactie per mail gestuurd, had teveel tekens, dat trok waarbenjij.nu niet haha;)
Jij bent de beste! -
06 Oktober 2012 - 20:43
Annelies:
Hoi lieverd, Fijn iets van je te horen. Wat een ander leven daar voor jou. Natuurlijk even wennen om alles een tandje (of meer) terug te doen. Probeer maar een fijn weekend er van te maken en je thuis daar te voelen. Hoewel je al goed op weg bent!
Ik zal je morgen een mail sturen. Dikke kus, papa en mama -
08 Oktober 2012 - 20:30
Truus En Henk:
Lieve Han,
Geniet en maak plezier.
liefs,
Truus en Henk WF
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
