Werkweek nummer een!
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
14 Oktober 2012 | Ghana, Accra
14 oktober 2012
Even een korte update na mijn eerste week in het heerlijk Accra. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, zoveel indrukken heb ik opgedaan. Ik begin me steeds meer thuis te voelen bij mijn gastgezin, hoewel de communicatie soms nog wat stroef verloopt. Ze bedoelen het allemaal erg vriendelijk, daar ben ik ondertussen wel achter. Het is alleen wennen aan de manier waarop. Zo vroeg ik Eva (ik dacht werkelijk waar dat ze Evie heette, maar ach!) gisteren of ze me wilde uitleggen hoe ik mijn was kon doen. Ik werd wat raar aangekeken en ze vroeg me waarom ik mijn was wilde doen. Ik daarop moest mijn best doen om haar niet raar aan te kijken. Dus vertelde ik haar vriendelijk dat na ik een week toch best een stapel was had opgebouwd. Na wat gekletst te hebben kwam ik er achter dat het gebruikelijk was dat zij mijn was doet, iedere zaterdag, tegen een kleine vergoeding. Nou, helemaal prima, ik content. Helaas had ik deze zaterdag net gemist en hing haar was al aan de lijn. Dus ik kreeg twee emmers. En daar zat ik dan, op mijn houten krukje mijn was te doen :) Toen de was eenmaal aan de lijn hing was ik net zo doorweekt als mijn kleding, maar het was weer eens een heerlijke ervaring!
Maandagochtend werd ik opgehaald door iemand van ProjectsAbroad, die me de weg wees naar mijn werk. Hij zei dat het op loopafstand was, ideaal! Na 25 minuten lopen waren we er dan eindelijk…ik geheel bezweet en al blaren op mijn voeten:) Want ja, zelfs om half 8 in de ochtend is het al behoorlijk warm hier!
Ik werd enorm vriendelijk ontvangen door mijn begeleidster Anna en de andere vrijwilligers. Ik werd overspoeld met informatie en eigenlijk heb ik de hele dag doorgebracht met het lezen van het werk van vorige vrijwilligers. De drie dagen daarna ben ik naar de locaties geweest(gelukkig liggen die om te hoek van het human rights kantoor) om kennis te maken met de mensen die daar werken. Maar vooral ook om te observeren en te leren. Leren over hun denk- en werkwijze en hun gebruiken. Het is zo bijzonder om te zien met hoeveel passie sommige mensen daar werken. Er is duidelijk een tekort aan mankracht, dus sommige werken daar gewoon 7 dagen in week en wonen dan ook op het terrein.
Even een korte uitleg van de locatie en wat ik daar hopelijk allemaal mag gaan doen :) :
Er zijn dus drie locaties. Een jongensafdeling waar jongens door de politie naar toe gebracht worden omdat ze een misdaad hebben gepleegd. Dit kan variëren van stelen tot (seksueel) misbruik in wat voor vorm dan ook. Dan is er een meisjes afdeling, waar meiden verblijven voor de zelfde reden. Erg moeilijk voor te stellen allemaal als je ze daar ziet rondlopen en ik realiseer me dat de meeste jongeren het daar beter hebben dan in hun thuissituatie. Tenslotte heb je nog een grote groep jongere kinderen die daar zitten omdat ze weggelopen zijn of omdat ze door de politie thuis weggehaald zijn. Mijn hart brak lichtelijk toen ik de grote groep zag, maar hoe hartverwarmend was het toen ik ze allemaal samen zag zingen en dansen.
Met die laatste groep zal ik me het meeste bezig houden; invoeren van speltherapie en nieuwe observatietechnieken. Hopelijk ook een vorm van nazorg. De mensen die er werken maken echt al een enorm verschil en ik hoop mijn steentje te kunnen bijdragen. Gegarandeerd zullen het babystapjes zijn, maar iedere stap is er een!
Naast het werk ben ik zo langzamerhand contacten aan het leggen met andere vrijwilligers. Maar omdat ik nog alleen verblijf in mijn gastgezin, is het vrij riskant om in de avond alleen te reizen naar andere plekken. Hopelijk komt daar maandag verandering in, dan arriveert mijn huisgenoot!
Iedere keer als ik hier in Accra de straat op ga, is het een heel avontuur. Mensen, vooral mannen, pakken je hand vast en doen enorm hun best om je aandacht te krijgen. Ik ben vanaf nu dan ook getrouwd, met een man, en draag ik mijn ring standaard aan mijn linkerhand ;). Verder is het vrij lastig in te schatten wanneer de mensen oprecht zijn of wanneer ze iets van je willen. Ik geniet er van, dat enorme verschil in cultuur. Het is zo’n enorme uitdaging en ik gooi mezelf en dan ook volledig in. Heerlijk is het leven hier en ik begin goed te wennen aan het weer en de omstandigheden. Ik mis mijn leven in Nederland nog niet, wel de mensen die ik daar om me heen heb!
Even een korte update na mijn eerste week in het heerlijk Accra. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, zoveel indrukken heb ik opgedaan. Ik begin me steeds meer thuis te voelen bij mijn gastgezin, hoewel de communicatie soms nog wat stroef verloopt. Ze bedoelen het allemaal erg vriendelijk, daar ben ik ondertussen wel achter. Het is alleen wennen aan de manier waarop. Zo vroeg ik Eva (ik dacht werkelijk waar dat ze Evie heette, maar ach!) gisteren of ze me wilde uitleggen hoe ik mijn was kon doen. Ik werd wat raar aangekeken en ze vroeg me waarom ik mijn was wilde doen. Ik daarop moest mijn best doen om haar niet raar aan te kijken. Dus vertelde ik haar vriendelijk dat na ik een week toch best een stapel was had opgebouwd. Na wat gekletst te hebben kwam ik er achter dat het gebruikelijk was dat zij mijn was doet, iedere zaterdag, tegen een kleine vergoeding. Nou, helemaal prima, ik content. Helaas had ik deze zaterdag net gemist en hing haar was al aan de lijn. Dus ik kreeg twee emmers. En daar zat ik dan, op mijn houten krukje mijn was te doen :) Toen de was eenmaal aan de lijn hing was ik net zo doorweekt als mijn kleding, maar het was weer eens een heerlijke ervaring!
Maandagochtend werd ik opgehaald door iemand van ProjectsAbroad, die me de weg wees naar mijn werk. Hij zei dat het op loopafstand was, ideaal! Na 25 minuten lopen waren we er dan eindelijk…ik geheel bezweet en al blaren op mijn voeten:) Want ja, zelfs om half 8 in de ochtend is het al behoorlijk warm hier!
Ik werd enorm vriendelijk ontvangen door mijn begeleidster Anna en de andere vrijwilligers. Ik werd overspoeld met informatie en eigenlijk heb ik de hele dag doorgebracht met het lezen van het werk van vorige vrijwilligers. De drie dagen daarna ben ik naar de locaties geweest(gelukkig liggen die om te hoek van het human rights kantoor) om kennis te maken met de mensen die daar werken. Maar vooral ook om te observeren en te leren. Leren over hun denk- en werkwijze en hun gebruiken. Het is zo bijzonder om te zien met hoeveel passie sommige mensen daar werken. Er is duidelijk een tekort aan mankracht, dus sommige werken daar gewoon 7 dagen in week en wonen dan ook op het terrein.
Even een korte uitleg van de locatie en wat ik daar hopelijk allemaal mag gaan doen :) :
Er zijn dus drie locaties. Een jongensafdeling waar jongens door de politie naar toe gebracht worden omdat ze een misdaad hebben gepleegd. Dit kan variëren van stelen tot (seksueel) misbruik in wat voor vorm dan ook. Dan is er een meisjes afdeling, waar meiden verblijven voor de zelfde reden. Erg moeilijk voor te stellen allemaal als je ze daar ziet rondlopen en ik realiseer me dat de meeste jongeren het daar beter hebben dan in hun thuissituatie. Tenslotte heb je nog een grote groep jongere kinderen die daar zitten omdat ze weggelopen zijn of omdat ze door de politie thuis weggehaald zijn. Mijn hart brak lichtelijk toen ik de grote groep zag, maar hoe hartverwarmend was het toen ik ze allemaal samen zag zingen en dansen.
Met die laatste groep zal ik me het meeste bezig houden; invoeren van speltherapie en nieuwe observatietechnieken. Hopelijk ook een vorm van nazorg. De mensen die er werken maken echt al een enorm verschil en ik hoop mijn steentje te kunnen bijdragen. Gegarandeerd zullen het babystapjes zijn, maar iedere stap is er een!
Naast het werk ben ik zo langzamerhand contacten aan het leggen met andere vrijwilligers. Maar omdat ik nog alleen verblijf in mijn gastgezin, is het vrij riskant om in de avond alleen te reizen naar andere plekken. Hopelijk komt daar maandag verandering in, dan arriveert mijn huisgenoot!
Iedere keer als ik hier in Accra de straat op ga, is het een heel avontuur. Mensen, vooral mannen, pakken je hand vast en doen enorm hun best om je aandacht te krijgen. Ik ben vanaf nu dan ook getrouwd, met een man, en draag ik mijn ring standaard aan mijn linkerhand ;). Verder is het vrij lastig in te schatten wanneer de mensen oprecht zijn of wanneer ze iets van je willen. Ik geniet er van, dat enorme verschil in cultuur. Het is zo’n enorme uitdaging en ik gooi mezelf en dan ook volledig in. Heerlijk is het leven hier en ik begin goed te wennen aan het weer en de omstandigheden. Ik mis mijn leven in Nederland nog niet, wel de mensen die ik daar om me heen heb!
-
14 Oktober 2012 - 20:48
Annemieke:
Hoi lieve zus,
Fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! En nog fijner om je vandaag even 'gesproken' en gezien te hebben.
Je reisverslagen worden met veel plezier voorgelezen door Ramon, terwijl ik Stijn de fles geef :-).
Tessa heeft trots aan iedereen lopen te vertellen dat 'haar grote vriend' Hanneke in Afrika is! Leuk hè! Het was voor haar een hele ervaring om mensen met een andere huidskleur te zien!volgens mij verwacht ze jou ook zo terug, want jij wordt nl poepie bruin door de zon, haha!
Zus, ga lekker verder met genieten!
Dikke kus Miek en natuurlijk ook van Ramon, Tessa en Stijn -
17 Oktober 2012 - 19:27
Marlies:
Lieve Hanneke,
Hier ook een berichtje van ons. We vonden het heel leuk om zondag met jou te skypen. Je trof het niet met Niels. Maar hij vond het ook leuk om jou te zien.
Leuk om al je verhalen te kunnen lezen. En fijn om te horen dat het je het daar naar je zin hebt.
Makkelijk dat de was voor jou gedaan wordt. Misschien wilt ze ook wel voor ons wassen :) Maar dan wel graag om de dag :)
Dikke kus van ons alle drie,
Marlies, Sander en Niels -
17 Oktober 2012 - 21:03
Marijn:
Ik zıe je al zitten op je krukje hahah held! Goed om te weten dat jij tegenwoordig getrouwd bent.... dan kan ik vanavond een lach op de gezıchten van Hassan, Ali en Tarkan toveren en kunnen pap en mam kamelen gaan incaseren! Enjoyyyy hun!!!!
xxxx -
20 Oktober 2012 - 21:05
Naath:
Heb je verslagen net pas ontdekt. En uh...dus eigenlijk ook dat je 't land uit bent. Erg leuk om te lezen, kan me er iets bij voorstellen en dat is volgens mij het kenmerk van een goed verslag. Wens je hééél veel plezier en bij dezen een schouderklopje voor de stap!
X!
-
20 Oktober 2012 - 21:12
Martine:
Lieve Han,
Nu pas tijd om je update te lezen. Wat een heftig werk ga je doen. Das nog eens wat anders dan de kids hier op Bibu. Ik denk echt dat je daar op je plek zit...al wil ik dat nog steeds niet toegeven ;)
Heel veel plezier daar en ik zie je in januari alweer haha!
Dikke kus!!! -
21 Oktober 2012 - 16:29
Bep Van Roemburg:
Ha Hanneke,
Ik kreeg net een mailtje uit Rozenburg met de link naar jou. Vanaf nú heb je er een trouwe lezer bij.
Hou je haaks, en geniet van alle mooie en ook minder mooie (cq verdrietige) situaties. Heftig als je slecht bedeelde kindjes ziet. Dat lijkt volgens mij het moeilijkste om te verwerken. Gelukkig heb je genoeg mensen bij wie je je ervaringen kwijt kan.
Tot de volgende keer,
liefs Bep -
21 Oktober 2012 - 19:27
Marijke Van Roemburg:
Hoi Hanneke,
na de tip uit Rozenburg je meteen öpgezocht". Heel leuk om zo je reilen en zeilen te kunnen volgen en te lezen wat voor werk je daar aan het doen bent, het lijkt me heel fijn en dankbaar werk. Ook goed te horen dat je al een beetje gewend begint te raken.
Wens je veel succes en tot het vervolg.........
liefs,
Marijke -
22 Oktober 2012 - 17:28
Rebecca:
Dag Lieve Hanneke,
Jeetje, wat een verhalen al. Ik hoop dat je het nog steeds naar je zin hebt en geniet van de nieuwe indrukken en ervaringen. Best een pittige opdracht voor de komende maanden, heel veel succes! Take care en laat snel meer van je horen.
Liefs,
Rebecca -
29 Oktober 2012 - 12:40
Ton Van Roemburg:
Wat hebben we toch een avontuurlijk familielid. Zelf waag ik mezelf weleens buiten Schagen, zoals binnenkort op bezoek bij Marlies en Annemieke. Het lijkt me een pittige activiteit, daar in het Afrikaanse. Als je t.z.t. weer terug bent in Nederland (nemen aan dat dat toch wel het geval is), zal je wel anders tegen onze zogenaamde problemen aankijken.
Het ga je goed, zal je blijven volgen.
Groet, veel liefs, hou je haaks,
Ton en Anna
-
30 Oktober 2012 - 08:56
Jan Van DUijvenbode:
Hoi Hanneke,
Zo hoor je nog eens wat als je bij de tandarts komt. Werken in Ghana.
Wat een kans. Geniet ervan.
Groetjes,Jan van Duijvenbode
-
31 Oktober 2012 - 18:54
Annette Hermans:
Ha Hanneke,
Heb je verslag met veel plezier gelezen.
Fijn om te horen dat je er weer beter aan bent.
Het is zeker een hele ervaring wat je daar allemaal op doet, en zeker voor als je straks
weer in nederland bent, dan weet je de luxe van je eigen huis weer te waarderen.
Alsnog van harte proficiat....hahaha, zag dat je je burgelijke staat had veranderd.!!!!
Grappig, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen...nu kun je iets gemakkelijker afstand houden van
die mannen.
Je gaat daar nog maar lekker werken en je wasjes doen......vanons uit Limburg krijg
je een dikke zoen XXXXX
Liefs van Wim en Annette en de rest van de familie :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
